Nationalism

Translated version of the original Tamil post (translated on request for a friend).

-0-

When the risen sea had inundated 49 divisions of the country swallowing priceless books and others along with the lands, people who ran towards the higher lands realised the need for preserving their culture and language via oral folklore. Some educated folks discussed it by meeting up, thus creating a Sangam. The first Sangam was born. Iraiyanaar also wrote poems later.

When the Cheran from higher lands and the Cholan from lower fertile lands resisted the immigrants, the migrant population felt the need for own military, flag and the feeling of Pandiyanism.

When the language commonly spoken brought people together or pushed them apart, girls married off and married into the families – grouped us all as Tamils.

Then came the Pallavan who spoke Sanskrit. Sivan and Vishnu, Sin and virtue, Parvathi, Sarasvathi and Lakshmi started confusing and confusing us. Rajarajan, the one who finally stood steady, built temples and temples. Sivaism surrounded us all.

World got wider with Kangan, Kalingan, Kadaran and Marathi. Ganges was conquered and Sumatra was reached too. The language, religion and culture spread wider.

The Moghuls and the English left us with the mighty and a mysterious India. Moghul’s food is very tasty and English’s clothes and language are very important too.

Don’t know how it all started, but  could have been like, Pandiyans after meeting Cherans and Cholans.

We have been Tamils for the last 3000+ years, according to the evidences discovered so far.

Though we are just 60 years old, we are Indians today. Bless India. Long live Bharath. Isn’t Bharath Hindi? Isn’t India English? No no no, It was Alexander who first referred as “people who spoke Hindi on the bank of River Sindh in the country India“.  Wasn’t Alexander a foreigner too? ?Isn’t the River Sindh in Pakistan? How do a Tamil can comprehend, let alone relate to it all?

Don’t be a brat. It is our National Day. Bless India. Long Live Bharath. Sing National Anthem, Jana Gana Mana in “Bangla”.

-o-

IMHO,  too much nationalism is fanaticism. Nationalism as such is a collective ego. Indians first, Tamils next, then what? caste? region? or religion? So, there starts racism. Racism starts when we feel too much of “someone” that identifies us collectively. When we get goose bumps for national anthem, we confirm that we are fanatics. Of course these are all just my opinion.

Did the independence from British do good or bad is a continuing debate which definitely has very interesting and very intelligent arguments for both sides.

Of course, who am I to say? I do not live in India anymore and I am not even Indian according to my official records. My skin colour, my food habits and my first language will keep my ethnic origin intact for generations and generations to come. Am I proud or am I ashamed? Neither. I am just informed. Proud or ashamed, both are fanaticism IMHO.

தேசியம்

பொங்கிய கடலில் 49 நாடுகள் மூழ்கிவிட,  கூடவே  விலைமதிக்க முடியாத   நூல்களும்  மற்றும்பலவும் மூழ்கிவிட,  மேடுதேடி ஓடிய மக்கள், வருங்காலத்துக்கு வாய்வழிக்கதையாய் மொழியும் கலாச்சாரமும் சொல்ல வேண்டிய அவசியமுணர்ந்தனர். கற்றோர் பலர் கூடிப்பேசி முடிவெடுத்து சங்கமுமைத்தனர். முதற்சங்கம் தோன்றியது. இறையனாரும் பாடினார், பின்னர்.

மேட்டு நாட்டில் சேரனும் வளமான கீழ்நாட்டில் சோழனும் எதிர்க்க,  படைகளும் கொடியும் பாண்டிய உணர்வும் மேலோங்கின.

சேர்ந்து பேசிய தமிழ் இணைக்கவும் இழுக்கவும், பெண்கொடுத்துப் பெண்ணெடுத்து தமிழனானோம்.

வந்தான் பல்லவன் சமஸ்கிருதம் பேசி. சிவனும் விஷ்ணுவும் பாவமும் புண்ணியமும் பார்வதியும் சரஸ்வதியும் லக்ஷ்மியுமாய் குழம்பிக் குழம்பியபோது,  நின்ற ராஜராஜன் கோயில்கள் கட்ட, எல்லாம் சிவமயம்.

கங்கனும் கலிங்கனும் கடாரமும் மராத்தியுமாய் விரிந்தது உலகம். வென்றோம் கங்கை. சென்றோம் சுமத்ரா. தமிழைப் பரப்பு. தமிழைப் பரப்பு.

மொகலாயரும் ஆங்கிலேயரும் விட்டுச்சென்றனர் விந்தைமிக்க இந்தியாவை. மொகலாயரின் உணவும் ருசியே, ஆங்கிலேயரின் உடுப்பும் மொழியும் அவசியமே.

ஆரம்பம் எப்படியோ  தெரியாது.  பாண்டியனாயிருந்திருக்கலாம்,  சேரனையும்  சோழனையும்  பார்த்தபின்.  

தமிழர்களாய் 3000 வருடங்களுக்கு மேல், இதுவரை  கிடைத்த  சான்றுகளின்  படி.  

60 வயதுதான் ஆனாலும், இன்று இந்தியர் நாம். வாழ்க இந்தியா. வளர்க பாரதம்.  பாரதம் ஹிந்தி இல்லையோ? இந்தியா ஆங்கிலமில்லையோ? இல்லையில்லை அலெக்சாண்டர் சொன்னார் முதலில், சிந்து நதிக்கரையோரம் ஹிந்தி பேசிய இந்திய நாட்டு மக்களென்று. அலெக்சாண்டரும் வேற்று நாட்டவர்தானே? சிந்து நதி பாகிஸ்தானிலல்லவா இருக்கிறது? தமிழனுக்கு எப்படி ……    அதெல்லாம் பேசாதே, அதிகப் பிரசங்கி. தேசிய நாள் இன்று. வாழ்க இந்தியா வளர்க பாரதம். பாடு தேசிய கீதம், ஜனகனமன பெங்காலியில்.

-o-

PS: கமலஹாசன் போல் கம்யூனிகேசன் ப்ராப்ளம் இருக்கிற எனக்கு, சொல்லவந்த  விசயம்  சொல்லிவிட்டதாக  நான்  நினைத்தாலும் உங்களுக்குப்  புரியாமல்  இருக்கலாம். ஆகையால் சின்ன விளக்கம்  இங்கே:   IMHO,  too much nationalism is fanaticism. Nationalism as such is a collective ego. Indians first, Tamils next, then what? caste? region? or religion? So, there starts racism. Racism starts when we feel too much as Indians/Tamils or anything that identifies us collectively. When we get goose bumps for national anthem, we confirm that we are fanatics. Of course these are all just my opinion.

Did the independence from British do good or bad is a continuing debate which definitely has very interesting and very intelligent arguments for both sides.

Of course, who am I to say? I do not live in India anymore and I am not even Indian according to my official records. My skin colour, my food habits and my first language will keep my ethnic origin intact for generations and generations to come. Am I proud or am I ashamed? Neither. I am just informed. Proud or ashamed, both (either) are fanaticism IMHO. I try not to be one. I try. I sure watched the BBC programme on partition yesterday. I have been watching India – Pakistan series of BBC programmes on the occasion of the 60th anniversary.  Several things sure did hurt me or at least affect me. I sure did leave all my things, important or not, aside to compose this post on the day my (?!) country got freedom. I try. It is hard. But I try.  

PPS: I might take this post down depending on my mood or if people start flaming my space.

பயணங்களில் – 1

இந்தமுறை சென்னை போனபோது அதிக வித்தியாசம் உணராததிற்கு ஒரே காரணம்,  போனமுறை வந்துபோனதிலிருந்து இடைவெளி ஒன்றரை வருடம்தான்  என்பது.  போனமுறை வந்தபோதுதான் எல்லாமே புதிது, இடைவெளியும் அதிகம்.  இந்தமுறை கண்டிப்பாக கோம்பை போகவேண்டும். இல்லையென்றால் சித்தி மனது வருத்தப் படுவார்கள். ஆனால் ஒருவாரப் பயணம் மிகவுமே கடினமாக இருக்கும். சிறிது நாட்களுக்கு முன்னரே செய்த மருத்துவமுறை வேறு இன்னும் நடக்கவிடாமல் வலி தந்து கொண்டிருந்தது. சாந்தாவைப் பார்க்கவேண்டும், சுஹாசினியைப் பார்க்கவேண்டும். சுஹாசினி எந்த அளவுக்கு பார்க்கமுடியும் என்பது அவர்களது வசதியைப் பொறுத்தது. பார்க்காமல் போனால் நன்றாக் இருக்காது.  ஐகாரஸ் பிரகாசைப் பார்க்கணும்.  வலைப்பதிவுல போட்ட என் புகைப்படம் என்னை கொஞ்சம் அதிகமாகவே அழகாகக் காட்டிவிட நேர்ல அசிங்கமா இருக்காங்கன்னு பதிவு போட்டிருவாரோன்னு ஒரே டென்சன். பாலனும் செந்திலும் வேறு ப்ளாக்கர் மீட் (ஒரே ஒரு ஆளத்தான் பார்க்கப் போறதுன்னாலும்) என்றாலே புகைந்து கொண்டிருந்ததோடு மட்டுமல்லாமல் அப்படியொரு ப்ரோக்ராமுக்கு பயங்கர எதிர்ப்புத்தெரிவித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். 27ஆம் தேதி சாயந்தரம் சென்னை வந்திறங்கினோம். 28ஆம் தேதி புதுமனை புகுவிழா. 28 சாயந்தரம் சுஹாசினியைச் சந்திப்பதாக  ஒரு  திட்டம்.  அவங்க வெளியூர்ல இருக்காங்கன்னு சேதி வந்த உடனே ப்ளாக்கர் மீட்டுக்கு அடிப்போட்டேன். ஆனால்  செந்திலும்  பாலனும்  செய்த  சதியால்  எதுவும்  நடக்கவில்லை.  29ஆம் தேதி காலை கோயம்புத்தூருக்குப் பயணம்.  ஏர் டெக்கான் ப்ளைட் விட்டானோ இல்லையோ 9மணிக்கு சுலபமாக கோயம்புத்தூரில் இருந்தோம்.

சாந்தா ஏர்போர்ட்டுக்குள்ளயே வந்திருந்தார்கள்.  அலங்கார் ஹோட்டலுக்கு காலை உணவுக்காக போகும் போது லக்ஷ்மி காம்ப்ளக்ஸ் கண்ணில் பட எனக்கு ஏகத்துக்கு ஞாபகங்கள் வந்தன. முக்கியமாய் ஒருமணிநேர போட்டோ கார்னர் (சரியாக என்ன பெயர் என்று மறந்துவிட்டது). நானும் அரவிந்தனும் பாலனும் அங்கயே நின்னு கதை பேசிக்கொண்டிருந்துவிட்டு புகைப்படங்களை வாங்கி அங்கயே பார்த்து எல்லோரயும் (“எங்ககூட போட்டல் இருக்கிற) கிண்டல் செய்து, சில கருப்புப் படங்களோடும் (எக்ஸ்போஷர் பத்தலடா) வந்த நாட்கள் அப்படியே ஒரு வினாடியில் மின்னலடித்து மறைந்தது. 1991-ல் கோயம்புத்தூரை விட்டுப் போனது, இப்போத்தான் திரும்ப வந்திருக்கிறேன். “போகணுமா காலேஜ் பக்கம்” என்று சாந்தா கேட்க, வேண்டாமென்று மறுத்துவிட்டேன். நேரமின்மையும் ஒருகாரணம்.

கோவை மருத்துவ மையத்தில் மருத்துவரம்மா ஒருவரைப் பார்க்கச்சென்றோம். சாந்தாவின் ஏற்பாடுதான்.  சற்று கலந்தாலோசித்துவிட்டு வரலாம் என்றுதான் சென்றோம், சில பரிசோதனைகளையும் செய்து விட்டார்கள். சந்தாவின் உறவினர்தான் மருத்துவர்.

சாந்தாவின் வீட்டைச் சென்றடையும்பொழுது மணி 2. அருமையான சாப்பாடு. அதிகம் சாப்பிட்டதால் புகைப்படங்களில் இன்னும் பெரிய வயிறுடன் இருந்தேன். 4 மணிக்கு விடைபெற்றுக் கிளம்பினோம், கோம்பை நோக்கி.